در تاریخ ایران دسته‌‌‌ای از علما وجود داشته اند که معمولاٌ از آنها با عنوان "علمای قشری" یاد شده است. وضعیت این علما را در دوره پساعباسی رشیدالدین اینگونه توصیف می‌کند: علمای بی اصل و نسب همه جا را فراگرفته و علمای صاحب ناموس متدین در کنج عزلت خزیده بودند و بارها شده بود که حکام مغول مراتب حیرت و تعجب خود را اظهار می‌کردند از اینکه چنان علمایی برای پشیزی مال دنیا و کسب قدرت چه کارها که نمی‌کردند و این تصویری نادرست از اسلام نزد مغولان ارائه می‌کرد و نه تصویری درست که آنان به واسطه آن شیفته اسلام شوند.[1]
پراکنده درباره ابن تیمیه بازدید : 334
سه شنبه 14 بهمن 1398 زمان : 14:45
